मी  तुला आवडले

माझ्या डोळ्यांनी हेरले 

क्षणात ते चमकले 

तुलाही ते कळले

तू बोललीस पाहिजे असा माझा आग्रह नाही 

तुझे थरथरणारे ओठ माझ्याशी खूप बोलतात काही 

माझ्या शिवाय हि भाषा कुणालाच कळणार नाही 

चिंता नको इथे जवळीहि कुणी नाही

तुझ्या हसरया   र्फोटोवरून 

माझी नजर हटतच  नाही 

काय असे गारुड केलेस 

की भेटणार नाहीस हे पटतच नाही

जेंव्हा तू माझ्या स्वप्नात येतेस 

मी पापण्या बंदच ठेवतो 

डोळे उघडण्याची भीती वाटते 

भकास काळोख खूप छळतो

 

 

जया विश्वासाने तू माझ्या खांद्यावर मान टाकलीस 

त्याच विश्वासाने माझा हात तुझ्या पाठीवर आला 

हा विध्यात्याचा काही तरी संकेत असावा 

आपली जोडी बनवण्यात तो योगायोग नसावा 

गुन्हे आज दोघे करूया जरासे
विणू श्वास दोघे मरूया जरासे

कशी सांज गेली कशी रात गेली 
पहाटे दवाशी उरूया जरासे

प्रत्येक माणसाला आपण जीवनात
काहीतरी नवीन कराव अस वाटत असत
परंतु अशा जीवनाची सुरवात कोणीतरी आधी करून गेलेला असतो
तरी प्रत्येकाला आपण काहीतरी नवीन करतो अस का वाटत असत ?


 

नको न्याहाळूस
तुझे "प्रतिबिंब" आरश्यात
दिसेल ते तुला
माझ्याही डोळ्यात !!

एक गुपीत एकदा एका बातमीला
गुपचूप जाऊन म्हणाला
नको जास्त बघूस या "आरश्यात "
वेळ नाही लागत मला तुझ्यासारखं व्हायला

बंद पापण्यांचा आडुन
तुझ्या डोळ्यातही लपल होत..
मनाच्या तळाशी खोलवर
तू माझ एक "गुपित" जपल होतस..!

डोळ्यांनी पाहता येत
अगदी खोलवर मनात जाता येत
तुझ्या शब्दांनाही डोळे आहेत वाटत
त्यानाही "खोलवर" उतरता येत

एकटेपणाच काय
तो तर असतोच कायम सोबतीला
महत्वाच काय
तर कुणीच नसत बाजूला, पहायला

विद्वानांच्या समोर
मी धाकटाच आहे
या गर्दीत सुद्धा
मी एकटाच आहे !

हवा किती बदललीय
उन्हाळ्यात सर्दी, हिवाळ्यात पाऊस
राजस्थानच्या वाळ्वन्टात
जसा पिकावा उस !

निमूट लाटांच्या तडाख्यात
स्व:ताचे अस्तित्व शोधात
आपले स्व:ताचे असे
बरेच काही असते जपण्यासारखे
कवितेच्या वहीत बंदिस्त केलेल्या
आपल्याच गंधासारखे...

दिवाळीला खातो मी पुरण पोळी
होळीला लावतो फटाक्याच्या सरी
काव्य शब्दांकन करताच जगतोय क्षणाक्षणाला
मी चारोळ्याच्या अशाच अनेक ओळी

खेळ हा दोन नशिबांचा,
इथे अगदी निराळाच आहे,
दोघांची हार, नाहितर दोघांचीही जीत,
हाच ह्या खेळाचा एकुलता "नियम" आहे.

भावनाच एवढ्या मोठा
कि शब्धच कमी पडतात,
म्हणूनच ओठान एवजी,
त्या "डोळ्यांनी" व्यक्त होतात.

छंद तुझ्या चारोळ्यांचा
वेड लाऊन गेला
पुन्हा पुन्हा भेटण्यासाठी
हा रोजचा नवा "बहाणा"

त्रास तुझ्या असूनही नसण्याचा
भास तुझ्या नसूनही असण्याचा
काय सांगू "छंद" हा वेडा लागला
क्षणात हसण्याचा क्षणात रडण्याचा

तुझ्या आठवणीनी,
माझ्या भोवती पाश आवळला आहे,
होवू देत गं कहीही,
उगीचच नाही मी हा ''त्रास'' निवडला आहे...

नियम चार भिंती
वर खोडकर आकाश
मन पाखरू होऊन उडत
तोडून सगळे "पाश"

नजरेनेच दिली होती
तुझ्या प्रेमाची ग्वाही
"ओठ" माझे काय बोलणार
कदाचित त्यानिही याचीच वाट पाहिली

नजरेला नजर काय
बोलून गेली
तुझ आणि माझ "प्रेम"
आहे एकच सांगुन गेली

मनातले प्रेम लपवन्याचे,
तू अनेक बहाने केलेस,
पण चोरून पाहणा-या "नजरेला",
तू उत्तर काय दिलेस.....???

वेड्या माणसांवर सुद्धा
कोणाला सहज विश्वास बसेल

मग मला तू तर ओळखतच नाही
म्हणूनच माझी आठवण तुला कधीच येत नसेल

तू माझ्याशी कधी बोलणार आहेस?
कारण मला तुझ्या वाचून करमतच नाही

तुझ्याच आठवणी मला सारख्या येत असतात
आता तर रात्री सुद्धा नीट झोप लागत नाही


 

त्या समुद्राला विचार तुझ्यात पाणी किती आहे?
त्या आभाळाला विचार तू किती उंच आहे

तू मला अशी अर्ध्यावर का सोडून गेलीस?
आता फक्त तुझ्या आठवनीन वरच मी जिवंत आहे

आठवण तुझी सारखी येत असते
जणू विचारांना थाराच बसत नाही

माझे मन अफाट समुद्रात भरकटलेल्या होडी सारख झालंय
आता तुझ्याशिवाय मला कुठलाच किनारा दिसत नाही

सर्व फुले जरी एकसारखी दिसत असली तरी
प्रत्येक फुले हि वेगळीच फुलत असतात

तू माझी कधीच आठवण काढत नाही
मग तुझ्या आठवणी तरी मला रोज का सतवत असतात

मध गोळा करण्यासाठी कशी मधमाशी
फुलांशिवाय कोणाला धरत नाही

तशीच तुझी आठवण अशी गुरफटून गेली आहे
आता विचार केला तरी तुला सोडून जाऊ शकत नाही

तुझी आठवण हि वाऱ्याच्या झुळुका प्रमाणे भासते
तुला दाखवू नाही शकलो तरी,

सारखी मनाला स्पर्श करत
तुझी जाणीव करून देत असते

तू वेडी आहेस हे मला माहित होत
पण तुझी आठवण सुद्धा किती वेडी आहे

आता कुठल्याही पोरीन कडे बघितले
तर फक्त मला तुझ आणि तुझ्ह्च चित्र दिसत आहे

माणसांनी गंगेत न्हाऊन पापे धुवून घेतली
त्याचेच परिणाम आत्ता बघायला मिळतात
लाखो रुपये खर्चून तिचं माणसे
साफ-सफाईच्या मोहिमा आखतात..

शेतीचे शिक्षण देता देता
त्यांनी शिक्षणाची शेती केली
मातीचे शिक्षण दूर राहिले
त्यांनी शिक्षणाचीच माती केली..

आसवे नयनात या निर्मिली नसती कुणी
नावही शायरीचे ऐकले नसते कुणी
ज्यांनी दिला दर्द नयनी आसवेही निर्मिली
मी नव्हे,हि शायरी त्यांनीच आहे निर्मिली...

 ऐसे नव्हे कि शायरी या शायरानीच गायली
कमलासवे भ्रमारादिकांनी आधीच होती गायली
पाठ पहिल्या शायरीचे त्यांनी आम्हा दिले
फक्त त्यांच्या गुंजनाला शब्द मी माझे दिले...

अंतरीच्या यातनांना अमरता द्याय खरी
निर्मिला मी 'ताज' माझ्या शायरीचा त्यावरी
स्पर्शुनी 'त्या' शिल्पास तेथे यमुनाच वाहते
यमुनेसवे नयनांतुनी गंगाही येथे वाहते....

अर्थ साऱ्या जीवनाचा हाच आहे समजला
समजलो न मी कुणा, कुणी मला न समजला
तोही असो पण गर्व ज्याचा जीवनी मी वाहिला
आजपण त्याही यशाचा अर्थ नाही समजला...

मरणप्राय यातना भोगण्यापेक्षा
मरणच यावेसे वाटते
मरण जेव्हा येऊ का विचारते
तेव्हा आणखी थोडे
जगावेसे वाटते.....

तू बोललीस पाहिजे असा माझा आग्रह नाही 

तुझे थरथरणारे ओठ माझ्याशी खूप बोलतात काही 

माझ्या शिवाय हि भाषा कुणालाच कळणार नाही 

चिंता नको इथे जवळीहि कुणी नाही

तुझ्या हसरया   र्फोटोवरून 

माझी नजर हटतच  नाही 

काय असे गारुड केलेस 

की भेटणार नाहीस हे पटतच नाही

जेंव्हा तू माझ्या स्वप्नात येतेस 

मी पापण्या बंदच ठेवतो 

डोळे उघडण्याची भीती वाटते 

भकास काळोख खूप छळतो

ज्या विश्वासाने तू माझ्या खांद्यावर मान टाकलीस 

त्याच विश्वासाने माझा हात तुझ्या पाठीवर आला 

हा विध्यात्याचा काही तरी संकेत असावा 

आपली जोडी बनवण्यात तो योगायोग नसावा

कशी सांज गेली कशी रात गेली
पहाटे दवाशी उरूया जरासे

धुक्याचाच शेला, सवे शुक्र तारा
नभाच्या किनारी फिरूया जरासे

गुन्हे आज दोघे करूया जरासे
विणू श्वास दोघे मरूया जरासे

कशी सांज गेली कशी रात गेली 
पहाटे दवाशी उरूया जरासे

सुंदर ओळी